38. Wszystko przez głupie kanapki...

Siedziałam obok Jamesa na gałęzi jakiegoś drzewa nad jeziorem ,był niedzielny wieczór ,od rozpoczęcia roku szkolnego minęły już dwa męczące tygodnie. Pewnie powiecie ,że przesadzam ,że to tylko dwa tygodnie ,no ale spróbujcie wytrzymać kiedy w kółko słyszysz tylko o tych cholernych egzaminach jakby była to walka o życie ,chociaż są one dopiero pod koniec roku ,no wyjść z siebie można. Poza egzaminami były też inne problemy ,oczywiście idioci ze Slytherinu ,którzy w tym roku jeszcze bardziej starali się wychodzić na bandę zapatrzonych w siebie kretynów ,od kilku dni trwały przygotowania do  przyjazdu uczniów z wymiany i miałam po uszy słuchania nauczycieli przypominających nam o "przykładnym zachowaniu". No poważnie ,czasami miała ochotę kogoś porządnie trzasnąć piorunem. Na dodatek dochodziło do tego wszystkiego udawanie przed Yuri i Aronem ,że nic się nie zmieniło ,a trochę ciężko udawać ,że: jest się dzieckiem bogów ,uratowało się świat przed wojną bogów ,w kieszeni nosisz dwa spiżowe miecze ,twoje trampki latają ,masz moce ,które zaskoczyłby większość nauczycieli i uczniów a na dodatek trytony i Wielka Kałamarnica próbują z tobą gadać. Jednym słowem ,można mieć dość. Teraz słońce zachodziło rozświetlając niebo na pomarańczowo ,cicho westchnęłam i oparłam głowę o pień drzewa ,jak dla mnie ta chwila mogłaby trwać wiecznie. Popatrzyłam na Jamesa ,który oczywiście siedział z Mapą Huncwotów na kolanach a wyraz jego twarzy mówił ,że coś knuje ,jak zawsze ,mogłam stwierdzić ,że wyglądał teraz... słodko... EJ! Mózgu ,może przestaniesz mi podsuwać określenia mogące świadczyć o tym ,że w ogóle mogę czuć do Jamesa coś więcej...?! Echh... dobra ,to nie jest pierwszy raz ,kiedy mam podobne myśli no ale na litość bogów ,skąd mi to się bierze? Przecież... przecież nic więcej do niego czułam nie? Czemu ja się pytam? Sama powinnam to wiedzieć... Tak ,ja przecież nic nie wiem.
-Co tak patrzysz?-z zamyślenia wyrwał mnie głos Pottera ,dopiero teraz uświadomiłam sobie ,że cały czas się w niego wpatruję.
-Ja wcale nic...!-wrzasnęłam ,nagle straciłam równowagę i zleciałam z gałęzi.
No i tu należy wspomnieć o moim geniuszu ,który oczywiście był zajęty myśleniem jak się poobijam zamiast albo spróbować wyhamować lot albo po prostu rozwinąć skrzydła w trampkach. To było tylko kilka sekund i kiedy już spodziewałam się uderzenia w ziemię poczułam ,że miękko ląduję w... ramionach Jamesa ,który uśmiechał się do mnie z rozbawieniem. Musiał się zorientować co się dzieje ,zeskoczyć z drzewa i mnie złapać. Niepewnie na niego popatrzyłam i lekko się zaczerwieniłam widząc jak jest rozbawiony.
-Poważnie jestem tak straszny ,że wolisz spaść z drzewa niż ze mną siedzieć?-zapytał nie puszczając mnie.
Odwróciłam wzrok i mimowolnie się uśmiechnęłam. A on zawsze swoje...
-Wcale nie jesteś straszny ja tylko... eee... sprawdzałam czy grawitacja działa....-odpowiedziałam.
-Taaak jasne.-zaśmiał się Potter-I przy tym musiałaś się drzeć jakbyś zobaczyła bogina.-dodał.
-Ja wcale się nie darłam to było... eee...-zająknęłam się.
Jakoś wszystkie teksty uciekły mi z głowy więc tylko uciekałam wzrokiem w bok i czerwieniłam się.
-Tak ,pewnie ,to następnym razem uprzedzaj kiedy masz zamiar spaść ,żebym nie dostawał zawału.-powiedział czarnowłosy.
-Przepraszam...-wymamrotałam spoglądając na rozbawionego chłopaka-Dzięki ,możesz mnie postawić?-poprosiłam.
-A niewygodnie ci?
-Eee... no nie ,ale wiesz co ludzie gadają ,dziewczyna Pottera i tak dalej...-mruknęłam.
No tak ,to prawda ,przez moją bliską i długą znajomość z Jamesem praktycznie wszyscy w zamku gadali ,że jesteśmy parą a nawet jeżeli nie to niedługo to się zmieni ,więc chciałam czy nie ,każdy gadał ,że jestem dziewczyną Jamesa. Zaczynało mnie irytować takie swatanie na siłę ,jakby przyjaźń damsko-męska nie istniała ,czasami chciałam co niektórym po prostu porządnie przywalić i wybić co niektóre bzdury z głów.
-Przejmujesz się tym?-zapytał mnie James unosząc brew.
-Eee...no nie ,ale jeżeli ktoś znowu zacznie wyjeżdżać z tymi plotkami o nas to chyba mu włosy podpalę.-odpowiedziałam.
-Oj ty sadystko...-zaśmiał się chłopak.
Popatrzyłam na niego robiąc niewinną minę i oboje popatrzyliśmy sobie w oczy... Eeee... jak mam się przyznać to chyba wyłączyło mi się myślenie ,nie zauważyłam kiedy przysunęłam się bliżej chłopaka... I nie wiem co by się później stało gdyby nie to ,że zaczęto nas zwoływać do zamku ponieważ na kolacji mieliśmy przyjąć uczniów z wymiany. Znowu się od siebie odsunęliśmy i odwróciliśmy wzrok udając ,że nic się nie działo.
-Możesz mnie postawić?-zapytałam cicho.
-Yhym...-usłyszałam w odpowiedzi i po chwili poczułam pod stopami ziemię-Może już chodźmy bo McGonagall nas opieprzy...-dodał.
-A boisz się jej?
-Dobry suchar.
Oboje zaśmialiśmy się zapominając o niezręcznej sytuacji przed chwilą.
-Kto pierwszy w zamku!-zawołałam i rzuciłam się biegiem przez błonia.
-Ej!-usłyszałam w tyle Jamesa ,który pobiegł za mną.
Nie zwracając uwagi na innych uczniów przepchnęłam się przez grupę trzecioklasistów ,trochę sobie pomagając jedną z moich półboskich mocy przeskoczyłam nad grupką pierwszoroczniaków i wpadłam do szkoły zderzając się prosto z... Lukiem. Z głośnym "ŁUP" oboje upadliśmy na podłogę.
-Przepraszam!-zawołałam lekko zdyszana.
-Masz rozpęd ,nie ma co.-zaśmiał się blondyn wstając z podłogi.
-Albo podłoga jest śliska...-stwierdziłam podnosząc się nie dając mu szansy na zbędne zbliżenie się do mnie.
-Jak tam wolisz.-blondyn wzruszył ramionami i chyba chciał coś dodać ale wtedy wparował James-Do zobaczenia...-rzucił Krukon ,skinął do Pottera głową i zniknął w Wielkiej Sali.
-Ty mała ,cwana oszustko...-zaczął James.
-Oj wiem ,też cię kocham książę spóźnionego zapłonu.-przerwałam mu.
-Jak ja cię nie znoszę...-Potter pokręcił głową.
-Oj już dobra ,nie lubisz przegrywać ,wiem...-zaśmiałam się idąc do Wielkiej Sali.
***
Umieram z nudów!! Ile można gadać? McGonagall ,weź ty już się zlituj! Jestem głodna! Siedziałam tak patrząc w... włosy Jamesa? Dziwne ,że wcześniej nie zauważyłam ,chyba już mi pada mózg. Przy stołach siedzieli z nami uczniowie z Rzymu a przy stole nauczycielskim ich dwoje opiekunów ,na których nie zwróciłam zbyt wiele uwagi ,byłam za bardzo zajęta umieraniem z głodu. Cała dwudziestka uczniów została rozdzielona między wszystkie cztery domy według werdyktów Tiary Przydziału ,do nas trafiła piątka uczniów ,dwóch chłopaków i trzy dziewczyny ,wszyscy z szóstego roku. No i cud się wydarzył ,w końcu mogliśmy zacząć kolację. A myślałam ,że tutaj umrę ,mój szkielet oblezą pająki a McGonagall i tak będzie gadać. Moja mina z "kobieto ,zlituj się!" zmieniła się na "ten wielki naleśnik jest mój!". W całej sali uczniowie zaczęli rozmawiać ,śmiać się i poznawać z uczniami z wymiany ,ja gadałam z Jamesem a Yuri i Aron się o coś wykłócali. Niby wszystko było tak jak zawsze do czasu aż wkurzona Yuri nie wrzasnęła na Arona w swoim ojczystym języku ,chociaż zawsze twierdziła ,że w ogóle go nie umie ,kolejna dziwna rzecz ,Aron nagle podskoczył na swoim miejscu jakby coś go ugryzło. James tego nie zauważył i dalej mówił o możliwych sposobach na doprowadzenie McGongall do furii przy okazji nie zostawiając dowodów na jego winę ale rozmowę przerwała nam czarnowłosa Włoszka o szarych oczach ,jedna z tych ,które zostały przydzielone do naszego domu.
-Przepraszam ,możecie mi podać kanapki...?-poprosiła.
James na nią spojrzał i nagle jego mina się zmieniła ,popatrzył na dziewczynę i zrobił wielkie oczy a po chwili uśmiechnął się głupio. Ja tylko westchnęłam i przewróciłam oczami ,echhh ci chłopacy ,taki zobaczy ładną buźkę i od razu głupieje. Podałam jej talerz z kanapkami i trzepnęłam Jamesa w głowę.
-Ogarnij się do cholery jasnej.-powiedziałam.
Potter tylko potrząsnął głową i wbił wzrok w swój talerz. Świetnie ,to nici z rozmowy ,Yuri jest maksymalnie wkurzona na Arona ,który siedzi za daleko żeby z nim gadać ,czyli dzisiaj będę Forever Alone. Westchnęłam cicho i nagle przeszła mi ochota na jedzenie ,odsunęłam talerz i zaczęłam bawić się widelcem. Sama nie wiedziałam czemu nagle popsuł mi się humor ,nagle poczułam się olana przez wszystkich ,jakby każdy miał swoje życie a ja najzwyczajniej nigdzie nie pasowałam... Wszystko przez te głupie kanapki. James wyglądał jakby kompletnie odleciał ,świetnie ,zakochany Potter. Może to chociaż podziała na te plotki o nas ,albo będzie jeszcze gorzej. Jeszcze wyjdzie ,na to ,że ja jestem zakochana a on ma mnie gdzieś ,no świetnie! Tylko czy ja chciałam jakiejś zmiany? Czy chciałam ,żeby te plotki o nas zniknęły? Nie ,o czym ja myślę? No dobra ,ale pomijając to to przecież nie trzeba mnie od razu olewać do cholery! Dobra ,niech mu się ta dziewczyna podoba ale niech nie olewa mnie ,przez jedną dziewczynę ma się popsuć cała nasza przyjaźń? Próbowałam się do niego odezwać ale James kompletnie nie reagował. Wkurzona całkowicie straciłam apetyt i odsunęłam od siebie talerz.
-Hej ,a tobie co?-zapytał mnie Fred ,który zmaterializował się znikąd po drugiej stronie stołu.
-Nic.-warknęłam.
-No właśnie widzę jakie nic ,co ty ,chora jesteś?-ciągnął rudzielec.
-Nic mi nie jest ,lepiej zajmij się sobą i poszukaj swojego klona!-wydarłam się na niego gwałtownie wstając.
-No spokojnie...-mruknął Fred-Co cię ugryzło? Jakby...
-Nie twój problem ,nic mi nie jest!-fuknęłam i nie czekając na nic więcej ,olewając całe zamieszanie ,które wywołałam wybiegłam z Wielkiej Sali.
Gdzieś słyszałam jak Yuri mnie woła ale to też nie podziałało ,chyba najbardziej zabolało mnie to ,że James ,który był moim najlepszym przyjacielem nie zwrócił na nic uwagi chociaż krzyczałam praktycznie nad jego głową. Nie zauważyłam kiedy znalazłam się na Wierzy Astronomicznej...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zabijecie mnie za przerwanie ale już mi się litery plączą a tak przynajmniej zostanie jakieś napięcie. Tak ,w końcu tu wracam ,jakoś tak złapałam okropnego lenia w ostatnim czasie ale dzisiaj się zebrałam i w końcu coś napisałam. Mam nadzieję ,że się podobało ,starałam się ale brat ciągle mi się wpychał bo nagle zainteresowało go moje życie. Jeżeli czytaliście zostawcie komentarz ,czasami mam wrażenie ,że czytają to tylko trzy osoby.