50."Nigdy sobie tego nie wybaczę."

Obudziłem się z niejasnym przeczuciem, że coś się stało. Całą noc śniły mi się katastrofy lotnicze, głównie widziałem twarz przerażonej blondynki o niebieskich oczach, tylko raz sen się zmienił. Widziałem ją, wyglądała jakby dopiero skończyła zażartą walkę, twarz miała zaczerwienioną od płaczu, w oczach miała strach ale też jakiś błysk, którego wcześniej w nich nie widziałem, no a potem po prostu mnie pocałowała. Może i jest to okropne i nieuczciwe wobec Alice, ale podobało mi się to i nie umiałem nic z tym zrobić, ale zacząłem się zastanawiać jakby to było naprawdę. I to bolało jeszcze bardziej bo wiedziałem, ze nigdy się nie dowiem a pewnie nawet bym się nie dowiedział. Nie mogłem sobie tego zapomnieć, przecież mogłem być z nią, to mogło się skończyć inaczej. Przecież dobrze wiedziałem, że ona nie umie latać, gdybym z nią był może udałoby mi się ją uratować a tak...Nigdy sobie tego nie wybaczę.  Czemu jeszcze nikt tego nie powiedział? Czemu wszyscy milczą? Przecież Percy i Katherina wiedzieli, powinni wiedzieć, a udawali, że nic się nie dzieje. To było niesprawiedliwe! Niedawno uratowała nas wszystkich, powinno jej się coś za to należeć, a nie udawanie, że nic się nie stało, zapomnienie o niej, jakby nigdy nie istniała. To była moja Des, wkurzająca, pyskata, niezrozumiała, wredna, słodka, niezastąpiona Des. Najgorsze było to, że zanim to się stało nie udało mi się jej przeprosić. Każdy dzień kiedy jej nie było był okropny, ledwie znosiłem nasze kłótnie, nie mogłem wytrzymać tego stanu, a co mam zrobić teraz? Czasami przyłapywałem się na tym, że patrzę w okno z nadzieją, że zobaczę ją za nim, wpatruję się w puste miejsce w klasie jakby to miało sprawić, że pojawi się tam, ale to było niemożliwe. Przecież martwi nie ożywają. Chciałbym móc zobaczyć ją, powiedzieć, że przepraszam, że byłem idiotą, że chcę żeby mi wybaczyła chociaż na to nie zasługuję, ale nie mogłem. Jeżeli bym mógł to wymieniłbym swoje życie za jej, o wiele bardziej na to zasługiwała. Bez niej wszystko było takie puste, ciche i bezbarwne. Nawet kiedy na mnie wrzeszczała albo miała focha było to o wiele leprze niż życie bez niej. Teraz czułem się jakby odebrano mi część mnie, została we mnie dziura, która nigdy nie da się wypełnić. Minął już tydzień odkąd wiedziałem, że już jej nie ma a z każdym dniem czułem się coraz gorzej. Po prostu chciałem żeby się tu pojawiła, żebym mógł ją przytulić i przeprosić, ale wszystko to było niemożliwe. Za późno otworzyłem oczy. Cicho westchnąłem i przewróciłem się na bok, kołdra lekko się ze mnie zsunęła ale nie zwróciłem na to zbyt wielkiej uwagi. Była sobota, prawie wszyscy poszli do Hogsmeade, wiec powinienem mieć względny spokój. Ukryłem twarz w poduszce i zamknąłem oczy z nawiną nadzieją, że to był tylko okropny sen. Zanim zdążyłem się opanować z moich oczu poleciały pierwsze łzy.

***
~Destiny~

Klęczałam na podłodze ściskając w rękach ciepły owoc, jedynie na to miałam siłę. Czułam jak cała się trzęsę, byłam wykończona. Czułam ból w całym ciele, a z każdym ruchem nasilał się jeszcze bardziej. Chciałabym teraz zasnąć, zemdleć, wszystko byle to się skończyło, ale musiałam jeszcze wytrzymać. Musieliśmy jakoś wrócić do Anglii, ale jak? Byliśmy gdzieś na środku pustyni, w magicznej świątyni za towarzystwo mając egipskiego boga zmarłych czy czego tam...słabo się orientowałam w tym temacie. Czułam się okropnie, wszystko, co się stało doskonale wyryło się w mojej pamięci, tak samo, jak wszystko pozostawiło fizyczny ślad. Byłam poobijana, pokaleczona i ogólnie zmaltretowana. Wiedziałam, że już nic nie będzie jak dawniej. Pocałowałam Jamesa, może nie był prawdziwy ale zrobiłam to...i może nawet mi się podobało. To było...no dziwne! Podobał mi się pocałunek z, być może byłym, najlepszym przyjacielem, z którym od kilku tygodni się kłóciłam, a ona nawet nie był prawdziwy! No i te wizje! Ja nie mogłam stać się zła, nie chciałam, ale czy miałam na to wpływ? Widziałam co zrobię, jeżeli to się stanie i po prostu chciało mi się płakać, ja tak  nie mogłam! Nie potrafiłabym żyć ze świadomością, że zrobiłam jakąkolwiek z tych rzeczy, którą pokazała mi tamta druga ja. Zrobiłabym wszystko żeby temu zapobiec. W końcu poczułam, że ktoś łapie mnie za ramiona i pomaga mi wstać. Kurczowo przyciskałam do siebie owoc a jego pulsujące ciepło przenikało mnie lekko kojąc mój ból.
-Będzie dobrze.-szepnął Raven podtrzymując mnie.
Nie byłam w stanie normalnie myśleć, wszystko kręciło się wokół niedawnych wydarzeń. Chciałam po prostu zasnąć i zapomnieć o wszystkim. Nagle zaczęłam czuć ból w całym ciele, jakby coś mnie przygniatało, zakręciło mi się w głowie i prawie się przewróciłam. Spojrzałam na Ravena. Chłopak strasznie pobladł i nieznacznie skrzywił. Poczułam jakby cały świat wywrócił się do góry nogami, wszystko zaczęło wirować mi przed oczami. Osunęłam się na kolana, nie mogłam się dłużej utrzymać na nogach, kątem oka zauważyłam, że Raven też upadł. Cały świat się kręcił, ból stawał się silniejszy i jedyne czego byłam pewna to, to, że trzymam ten cholerny owoc. Miałam wrażenie, że zaraz zwrócę śniadanie, którego nawet nie jadłam.
-Co się dzieje?-jęknęłam spoglądając na zamazany obraz Anubisa.
Bóg spokojnie podszedł do mnie i usiadł naprzeciwko. Nie wiedziałam co się stało ale nagle przed oczami pojawiły mi się dziwne obrazy. Najpierw byłam z Ravenem w samolocie, pojawili się ludzie w czarnych szatach. Ktoś zaczął krzyczeć, usłyszeliśmy wybuch, samolot zaczął spadać. W jednej chwili uderzyliśmy w ziemię. Cała maszyna zaczęła się rozpadać, widziałam jak wszędzie latają ludzkie ciała. Ktoś wypowiedział jakieś słowa, których nie dosłyszałam i zobaczyłam szare niebo, na którym rysowała się czaszka, z której ust wysuwał się wąż. I wszystko zaczęło pasować. Samolot spadł, najprawdopodobniej byliśmy martwi a to była jedynie przedśmiertna wizja. Popatrzyłam na boga umarłych i jeszcze bardziej się przeraziłam.
-Przewodzisz zmarłym...prowadzisz ich gdzieś...-wyszeptałam spoglądając na Anubisa.
On tylko skinął głową z ponurą miną. Nie mogłam w to uwierzyć, chciało mi się płakać, krzyczeć, protestować i...i sama nie wiem co jeszcze. Nie chciałam umierać! Nie mogłam...To wszystko, co miało się stać nie miało już znaczenia, prawdopodobnie byłam już zimnym trupem! Kilka minut temu myślałam jedynie o opieprzeniu Jamesa po powrocie do szkoły a teraz docierało do mnie, że ja już tego nie zrobię, już nic nie zrobię. Koniec bajki, koniec problemu nazywanego Destiny Shadow. Umarłam!
-Więc czemu nas tak męczysz?-jęknęłam kiedy wszystko się jeszcze bardziej pogorszyło.
-Bo wy nie należycie do świata umarłych. Musicie wrócić.-odpowiedział patrząc mi prosto w oczy.
Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem i zemdlałam.

***
~James~

Zdziwiłem się kiedy przyszła do mnie Alice. Myślałem, że pójdzie z innymi do Hogsmeade, ale była tutaj, przede mną, a ja nie wiedziałem co robić. Przetarłem oczy i cicho westchnąłem. Lubiłem ją...no więcej niż lubiłem i normalnie spędziłbym z nią cały wolny czas, ale teraz po prostu nie miałem na nic siły. Mogłem myśleć jedynie o tych wszystkich cholernych błędach, które popełniłem w stosunku do Des. Wiedziałem, że nigdy sobie tego nie wybaczę i w pełni zasłużyłem na to cierpienie. Nigdy nie pogodzę się z tym, że jej już nie ma. 

-Dobrze się czujesz?-zapytała dziewczyna podchodząc do mnie.

-Tak..po prostu muszę trochę odpocząć.-odpowiedziałem bez większego przekonania.

-Jamie! Nie kłam! Chodzi o tą twoją przyjaciółkę?-dopytywała ze zmartwioną miną.

-To nieważne.

-Fred ciągle o niej mówi, zastanawia się gdzie ją wcięło. Ty to wiesz, prawda?

I co ja miałem zrobić? Każda odpowiedź była zła. Nie mogłem powiedzieć prawdy ani tez skłamać. A myśl o Fredzie sprawiła, ze poczułem się dziwnie. Co on  miał do Des? Jeszcze tylko tego mi brakowało, żeby mój kuzyn zakochał się w niej. Jak ja bym miał powiedzieć, że ona nie żyje? Sam nie mogłem sobie z tym poradzić.
-Nie wiem.-wymamrotałem w końcu-Co Fred o niej mówił?    

-Dużo, pewnie wszystko, co już i tak wiesz. Może się przejdziemy nad jezioro? Mamy tyle czasu, mogę wszystko opowiedzieć.-zaproponowała, a ja z czystej ciekawości się zgodziłem.

***
~Destiny~

Obudził mnie potworny ból odczuwany w całym ciele. Cicho jęknęłam i otworzyłam oczy. Poraziło mnie jasne dzienne światło. Czy to był tylko sen? Nic się nie stało,a nasza misja się nie zakończyła? Nie...przecież w rękach czułam ciepłą, gładką powierzchnię owocu. Usłyszałam jakiś niewyraźny dźwięk i po chwili w polu widzenia pojawił się Raven. Na pewno zniósł to lepiej ode mnie, ja się czułam jakbym była rozłupywana kilofem przez cały czas. No na początku się tak czułam ale chyba owoc postanowił swoje zrobić, bo zaczynałam czuć się lepiej.

-Jak ty to zrobiłeś? Wyglądasz jakby prawie nic ci nie było.-odezwałam się kiedy miałam już na tyle sił, żeby otworzyć usta.

-Smoki są bardziej odporne na urazy, taka tam moc, nic niezwykłego.-wzruszył ramionami i pomógł mi wstać.

Za pierwszym razem zachwiałam się i upadłam z powrotem na moje zmasakrowane miejsce. Cieszyłam się, że jakimś cudem zostaliśmy oddzieleni od innych części samolotów, raczej nikt nie chce się spotkać z kilkudniowymi trupami. Kiedy w końcu dałam radę wstać uświadomiłam sobie, że jesteśmy nie wiadomo gdzie i nie mamy jak wrócić. Udało nam się wydostać z wraku, ale na tym kończyły się moje nadzieje. Co dalej? Odpowiedzią był chyba sfinks wesoło hasający między pobliskimi drzewami. Stwór jak na zawołanie podbiegł do nas i wydał z siebie kilka pomruków. No ale jak na sfinksie dotrzeć gdzieś z południa Europy do Anglii?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ka-booooooom! Odbija mi tak trochę :3. Rozdział jak na moje taki sobie, ale niech już jest. Dedyk dla: Wielbłądowego Grzechotnika Rexi <3 i Wiki, która pomogła mi z wyglądem bloga :3. Jeżeli czytaliście, skomentujcie, jeżeli nie macie konta Google możecie to zrobić z anonima.