49. Zerwać łańcuchy

Otaczała mnie widmowa mgła, byłam przykuta żelaznymi łańcuchami do skały, która boleśnie wbijała się w moje plecy. Po poprzedniej walce czułam się obolała i wykończona, nie miałam nawet siły się szarpać. Zrobiło się strasznie chłodno, w jednej chwili myślałam, że zaraz zamarznę a zaraz potem zaczynałam tracić czucie w całym ciele. Mgła zaczęła się unosić, wirować i układać w niewyraźne zarysy postaci. Pierwsi pojawili się moi rodzice, nie bogowie, ci śmiertelni rodzice, z moim bratem, wszyscy wyglądali na szczęśliwą rodzinę...Byli szczęśliwi bo mnie tam nie było, beze mnie było im lepiej. No bo ja nawet nie należałam do tej rodziny, to był czysty przypadek, że akurat na nich trafiłam...chyba. Patrzyłam na to jakiś czas, ale czułam, że zaraz nie wytrzymam, oni nawet nie wiedzieli...nie wiedzieli kim naprawdę byłam! Przyzwyczaiłam się do tego, że jestem dla nich jak powietrze, ale to dalej mnie bolało i ciągle zastanawiałam się jak oni tak mogą? Jestem ich jedyną córką do cholery jasnej! Powinnam coś dla nich znaczyć...powinnam ale nie znaczyłam, tak naprawdę prawie nigdy nie byłam dla nich ważna, jestem dla nich nikim...Przygryzłam wargi i zacisnęłam dłonie w pięści, zabolały mnie palce i poczułam jak paznokcie wbijają się w moją skórę. Odwróciłam wzrok, nie chciałam już na to patrzeć, ale obraz od razu przeniósł się za mną żebym dalej ich widziała. Obraz zaczął się zmieniać, tym razem ukształtowała się w dwie postacie, jedną wysoką, drugą niższą ode mnie o około dziesięć centymetrów, obie szczupłe. Nie widziałam ich dokładnie, ale coś mi podpowiadało kto to jest. Przypomniały mi się czasy sprzed przeprowadzki do Londynu, sprzed Hogwartu. Nie wiem czy umiem je ocenić jako szczęśliwe czy wręcz odwrotnie, ale wszystkie dobre wspomnienia z tamtego czasu wiązały się z tymi dwiema postaciami z mgły, Megan i Nina, one też wyglądały na szczęśliwe beze mnie. Pamiętam, że zaczęło się to jeszcze zanim wyjechałam, po prostu lepiej się dogadywały, miały więcej wspólnych tematów a ja...byłam inna. Było w miarę normalnie dopóki nie zaczął się objawiać mój magiczny talent (no o ile to można nazwać talentem), później zaczęłyśmy się od siebie oddalać. Dopiero teraz patrząc na ich widmowe wersje zrozumiałam, że brakuje mi ich, ale tego już nie da się naprawić, jeżeli miałabym z nimi rozmawiać oddzielałaby nas od siebie przepaść niezliczonych kłamstw, już nie tylko o magię, teraz cale moje życie byłoby dla nich kłamstwem, musiałabym oszukiwać je praktycznie we wszystkich sprawach. Czasami chciałam móc z nimi znowu normalnie pogadać, ale to już było nieosiągalne, to już odeszło. I znowu mgła zmieniła kształt, tym razem pojawił się obraz pokoju wspólnego Gryfonów, Yuri kłóciła się z Aronem, który leżał rozłożony w fotelu, oboje zachowywali się jakby nic się nie działo, znałam Yuri, wiedziałam, że jeżeli ktoś jest dla niej ważny nie zapomina o nim, do mnie w wakacje potrafiła dzwonić po trzy razy dziennie a teraz...nie dawała żadnego znaku życia, widziałam, że zachowuje się całkiem zwyczajnie, jakby nic się nie działo, zapomniała o mnie. Niedaleko siedział James a...a na jego kolanach Alice. Nie wiem czemu, ale w tej chwili poczułam się jakby coś przebiło mnie na wylot. Nie mogłam zrozumieć czemu, ale w moich oczach zebrały się łzy, które po chwili spływały po mojej twarzy całymi strumieniami, one po prostu same leciały mi z oczu, nie rzucałam się, nie krzyczałam, nie reagowałam, tylko te łzy nadal leciały. Czemu to tak na mnie działało? Przecież to była sprawa Jamesa z kim się spotyka...Tylko, że ja się bałam, że będzie dalej tak jak było od kilku tygodni, że on będzie miał mnie całkowicie gdzieś. Nie chciałam, żeby tak było, ledwie to znosiłam, ale nie potrafiłam też się nie wkurzyć kiedy już ze mną gadał. To chyba każdego irytuje jeżeli ktoś cię całkowicie olewa a potem jak gdyby nigdy nic chce z tobą rozmawiać. Nie wiem czego oczekiwałam, ale byłam pewna, że nie pozwolę sobie na takie traktowanie mnie, niech się zdecyduje czy coś dla niego znaczę, czy jestem nikim. Mgła przybrała postać Jamesa, który stanął naprzeciwko mnie z dziwnym, nienaturalnym uśmiechem.
-Taka słaba...-odezwał się z przekąsem-Słaba, nic nieznacząca...Myślisz, że coś znaczysz? Jesteś nikim...-i zaczęła się cała litania.
James, mój najlepszy przyjaciel, najbliższa mi osoba, stał przede mną, patrząc jak wiszę przykuta do jakiejś cholernej skały i potwierdzał wszystkie moje obawy jeszcze mocniej utwierdzając mnie w przekonaniu, że jestem nikim, nigdzie nie pasuję, potwierdzał wszystko, czego się bałam. Każde jego słowo było jak nóż wbijany mi prosto w serce.
-Nie!!-wyrwało mi się, nie mogłam już wytrzymać-Zamknij się! Nie jesteś Jamesem, on nigdy by tego nie zrobił! Nie jesteś nim...-zaczęłam to powtarzać przez łzy, a on nie przestawał.
Poczułam jak moje ręce się nagrzewają, nie mogłam już znieść tej sytuacji. To co mówił niby James nie mogło być prawdą, nie chciałam już tego do siebie dopuszczać, nie chciałam tego słuchać. Nie byłam już małą dziewczynką, która wierzyła w takie słowa, nawet jeśli miały być prawdziwe nie mogłam się poddać. Z głośnym trzaskiem związujące mnie łańcuchy zaczęły pękać, na razie był to tylko jeden.
-Tak? Twierdzisz, że nie jesteś słaba?-zapytał James zmieniając ton-Więc to udowodnij.-dodał podchodząc bliżej.
Czemu nagle poczułam jakby wszystko się we mnie wywróciło kiedy jego twarz znalazła się kilka centymetrów od mojej? Czemu chciałam wierzyć, że to jednak prawdziwy James? To głupie, ale nagle nie mogłam myśleć.
-Dobra, jesteśmy przyjaciółmi i mam po uszy twojego zachowania zakochany idioto! Mam dość, że mnie ignorujesz i zachowujesz się jakby nic się nie działo! Nie obchodzi mnie czy się zakochałeś czy nie, nie masz prawa tak traktować przyjaciół, więc się zdecyduj czego chcesz a nie mnie męczysz!-wyrzuciłam z siebie, a jako, że jedna z moich rąk była już wolna wymierzyłam mu porządny policzek.
-Nie tak agresywnie słodziaku.-czarnowłosy lekko się zaśmiał i zbliżył jeszcze bardziej.
Już zupełnie zgłupiałam. Moje policzki dziwnie się nagrzały, poczułam jak coraz trudniej mi się oddycha i...sama nie wiem co to było, ale coś po prostu pociągnęło mnie do niego i nie wiem czemu, ale pocałowałam go. Nie umiałam tego wyjaśnić, może coś mnie opętało, ale włożyłam w to tyle uczucia, ile potrafiłam...i musiałam przyznać, przynajmniej ten nieprawdziwy James dobrze całował. Ja jestem głupia, całuję nieprawdziwą wersję chłopaka, który jest moim najlepszym przyjacielem. Oderwałam się jak najszybciej, a James zniknął. Rozległ się kolejny trzask i dwa łańcuchy opadły. Mgła znowu się zebrała, tym razem byli to moi rodzice, oboje z obojętnym wyrazem twarzy, a ja już wiedziałam co za chwilę usłyszę i postanowiłam do tego nie dopuścić.
-Nie! Nie będę tego słuchać! Nie obchodzicie mnie, nie interesuje mnie co powiecie! Nienawidzę was, niszczyliście mi życie już wystarczająco długo!-wyrzuciłam z siebie.
Zdziwiłam się kiedy mgła zniknęła a ostatni łańcuch opadł, byłam wolna...Moje nogi zmiękły i ugięły się pode mną. Przewróciłam się, ale zanim dotknęłam ziemi wszystko się rozmyło i przestałam czuć cokolwiek.
***
Kiedy się obudziłam poczułam, że klęczę na chłodnej posadzce trzymając w rękach coś ciepłego i gładkiego. Otworzyłam oczy, w moich rękach leżało coś co kształtem przypominało łzę z zielonego szkła, ale chociaż wydawało się twarde i gładkie widziałam jak cały czas się porusza, jak woda. Potrząsnęłam głową i zamrugałam kilkakrotnie. To się nie stało naprawdę? To była tylko jakaś próba i przeszłam ją.
-Des!-usłyszałam znajomy już głos Ravena.
Chłopak podbiegł do mnie i pomógł mi wstać, za nim podszedł Anubis z lekkim uśmiechem na twarzy.
-Masz owoc.-powiedzieli obaj a ja popatrzyłam na nich z lekkim uśmiechem.
Miałam ten owoc i miałam też pewność co zrobię jak wrócę do szkoły. Po pierwsze: przechrzczę Jamesa jak jeszcze nigdy, po drugie: wyśpię się.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Eee...no tak, dawno mnie tu nie było, przepraszam. Nie mogłam jakoś odnaleźć pomysłu co napisać, dzisiaj mnie wzięło, nie powiem po czym bo teraz mam ochotę walić głową w ścianę ale powstrzymuje mnie od tego kilka pozytywnie zakręconych wariatek, którym to dedykuję ten rozdział, tak więc dla moich dwóch zboków, Rexi i Cup, dla naszej grzecznej Kath i dla Clar, której ryjemy psychikę...powtórzę po raz 3456789000000975: Kocham Was! ♥