30. Wszyscy czasami się boją.

A oto kolejny rozdział ,już trzydziesty. Mam nadzieję ,że się spodoba ,dzisiaj trochę mniej o Destiny ,mogę zdradzić tyle ,że to ,co piszę na końcu będzie później miało znaczenie. Przy okazji chyba co niektórzy się ucieszą z początku. Rozdział z dedykacją dla Wiki ,wszystkiego naj sis ,sto lat i tak jestem starsza ,wybacz ,małe i złośliwe ze mnie stworzenie =P.  Miłego czytania.

Nie posiedziałam długo z Jamesem ,po dziesięciu minutach w pokoju pojawiła się ta sama Erynia ,z którą wcześniej rozmawiał Hades. Przedstawiła się jako Alekto ,przekazała ,że Hades czeka na mnie w sali tronowej i zniknęła. Westchnęłam i popatrzyłam na Jamesa.

-Weź tu nic nie rozwal ,postaram się załatwić to tak szybko ,jak się da.-powiedziałam.

Poczułam jak serce bije mi coraz szybciej ,wiedziałam ,że jeżeli teraz się zgodzę już nie będę mogła się wycofać ,ale wiedziałam też ,że muszę to zrobić. Bałam się ,tego ,że coś schrzanię ,że to może być podstęp ,że wpakuję nas w kłopoty ,że zawalę misję… Popatrzyłam Jamesowi prosto w jego brązowe oczy i westchnęłam. A co jeżeli Hades tylko skłamał ,żeby mnie przekonać? Co jeżeli to wcale nie jest bezpieczne? Czy jeszcze wrócę do Jamesa?

-Hej ,będzie dobrze.-powiedział cicho James chwytając mnie za rękę-Ja w ciebie wierzę ,poradzisz sobie.-powiedział i uśmiechną się do mnie.

Byłam trochę zaskoczona tym gestem ale odwzajemniłam uśmiech.

-Nie wiesz czy tak będzie.-stwierdziłam kręcąc głową-Muszę iść…-westchnęłam wstając.

Potter puścił moją dłoń i pokiwał głową. Odwróciłam się od niego i wyszłam z pokoju. Szłam ociągając się ,chciałam jak najdłużej odwlekać tą chwilę ,czułam się jakby na ramiona ktoś położył mi cały świat ,jeżeli nie dam rady możemy zostać tu na wieczność ,a przynajmniej do czasu ,kiedy wojna bogów nie dotrze i tutaj a wszystko przez to ,że nie zdążyliśmy wypełnić misji i oczywiście przeze mnie bo sobie nie poradziłam… Westchnęłam i wepchnęłam dłonie do kieszeni. To dziwne ale nadal czułam dotyk Jamesa na mojej dłoni. Czemu tak o tym myślałam? Tylko złapał mnie za rękę ,jak przyjaciel ,wcześniej tego nie robił ,ale przecież to nie znaczyło tak wiele. No chyba… Przypomniały mi się słowa Irytka sprzed prawie roku ,kiedy weszliśmy do Hogwartu „Młody Potter broni swojej dziewczyny!” ,tylko czemu o tym myślałam? Nie byłam dziewczyną Jamesa ,przecież to było takie…niemożliwe. Potrząsnęłam głową ,przypadkiem włosy związane w wysokiego kitka uderzyły mnie w policzek. Nie zauważyłam ,że już dotarłam do sali tronowej. Hades czekał w środku siedząc na swoim kościanym tronie.

-Jestem.-mruknęłam wbijając wzrok w czarną podłogę-Co dalej?

~Nidafiol~

-Jak to nie wiesz gdzie oni są!?-wrzasnęłam.

Zakapturzona dziewczyna pochyliła głowę i zacisnęła dłonie w pięści.

-Nie wiem! Jakby zapadli się pod ziemię! Nie mogę wszystkiego!-wrzasnęła.

-Mówiłaś ,że masz sposób ,żeby ich śledzić! Twierdziłaś ,że wszystko zaplanowałaś!-odparowałam.

Wściekałam się ,ale sama nie wiedziałam czy nie było to powodowane strachem. Na razie tylko słyszałam opowieści o tych ,którzy zawalili jakieś zadanie. Nigdy nie musiałam przekazywać najgorszych informacji ,a podobno jeżeli ktoś to robił to mógł się liczyć z tym ,że nie wróci… Teraz zaczynałam panikować ,do tej pory wszystko robiłam najlepiej jak potrafiłam ale to może nie mieć na nic wpływu ,wszystko zawaliło się w najważniejszym momencie…

-Mówiłam ,też ,że to może nie działać w niektórych okolicznościach ,nie wszędzie mogę dotrzeć magią…-syknęła.

-Lepiej żeby oni szybko się znaleźli ,inaczej obie możemy skończyć w nieciekawym położeniu.-warknęłam i odeszłam.

Powinnam trochę przeczekać ,może się jeszcze odnajdą ,może nie spotka mnie żadna kara…

~Destiny~

Nikomu nie polecam podróży z Hadesem ,nawet najgorszemu wrogowi! Nadal czułam jak przechodzą mnie ciarki po tym…czymś. Nie wiedziałam jak się to nazywa ,ale jeżeli wszyscy bogowie tak podróżują to chyba wolę być śmiertelniczką. Kiedy się otrząsnęłam zobaczyłam gdzie jesteśmy. Nadal znajdowaliśmy się na Łąkach Asfodelowych ale kilka metrów przede mną znajdowało się najdziwniejsze zbiorowisko wszystkich istniejących stworzeń magicznych ,potworów ,czy jak to tam nazwać i wszystkie zbierały się pod ogromną ,ciemna wyrwą w sklepieniu. Niedaleko leżały fragmenty ściany ,na ziemi zauważyłam tabliczkę z numerem i fragment łańcucha. Akurat jakiś stwór podszedł pod wyrwę ,zmienił się w szarą mgłę i tak po prostu wyleciał z Podziemia. Kiedy zbliżyliśmy się tam poczułam przenikliwe zimno i ociężałość ,jakby coś wysysało ze mnie szczęście. Podobno tak się człowiek czuje w pobliżu Demoentora ,ale przecież ich już nie było w Azkabanie ,zostali zniszczeni po drugiej wojnie. Może to pozostałość po ich obecności? Miałam taką nadzieję. Tylko jeżeli zostali zniszczeni to czy tak jak każde stworzenie nie trafili tutaj? A skoro teraz dało się uciec to czy nie wrócili na górę? Wolałam o tym nie myśleć.

-A więc…co teraz…?-zapytałam niepewnie.

-Z tej odległości dam radę zamknąć to przejście ,ty tylko stój i nic nie rób.-odpowiedział spokojnie Hades.

-Chwila! Ściągnąłeś mnie tu ,żebym po prostu stała!?-wściekłam się.

-Muszę tylko wzmocnić moją moc przez ciebie ,masz nic nie robić dla twojego dobra ,chyba mówiono ci  ,że użycie przez was zbyt dużej mocy może wam zaszkodzić?

Niepewnie pokiwałam głową.

-Kiedy wzmocnię swoją moc przez ciebie będę musiał wykorzystać większość twoich mocy więc osłabniesz ,dlatego nie masz nic robić ,nie marnuj energii.-wyjaśnił Hades.

-Okey ,okey…-wescthnęłam.

A może ja tylko panikuję? Przecież co może się stać? Poza tym ,że pewnie te potwory się wściekną…

-Zamknij oczy ,pomyśl o czymś innym.-polecił mi Hades.

Posłuchałam go ,zamknęłam oczy i odpłynęłam myślami starając się uspokoić. Pierwszą osobą o której pomyślałam był James. Czas jaki z nim spędziłam ,te prawie pięć lat. A co było wcześniej? Chyba zaczynałam już zapominać o moim dawnym życiu ,o Megan ,o Ninie. Przecież nie całe moje wcześniejsze życie było złe ,poza nieznośnością mojej rodziny wszystko było dobrze. Usłyszałam trzask jakby ziemia pękała na pół ,zignorowałam go. Przypomniała sobie o ostatnich wakacjach podczas których żyłam jeszcze w nieświadomości o samej sobie ,czasie przed przyjściem listu z Hogwartu. Ten jeden normalny miesiąc kiedy razem z Megan i Niną pojechałam nad morze na kilka dni ,zabrali nas rodzice Megan. Pamiętałam dzień ,który w całości spędziłyśmy na plaży. Uśmiechnęłam się pod nosem na wspomnienie wciągania Niny do morza. Uparłyśmy się wtedy ,że musimy ją zaciągnąć do wody a ona panicznie się bała ,że nie umie pływać. Usłyszałam kolejny trzask. Poczułam jak coś unosi mnie w górę. Otworzyłam oczy i zachłysnęłam się powietrzem. Wisiałam dobre dziesięć metrów nad ziemią i świeciłam się wszystkimi możliwymi kolorami ,wyglądało to tak ,jakby nagle moja krew zaczęła świecić na wszystkie kolory tęczy ,siatka naczyń krwionośnych uwidoczniła się na mojej skórze. Poczułam się jakby coś wstrzyknęło we mnie więcej energii a po chwili zaczęło ją wyciągać. Zakręciło mi się w głowie ,w oczach pociemniało i poczułam się jakbym zapadała się pod ziemię.

~Nidafiol~

Pół godziny! Głupie trzydzieści minut! Tylko tyle wystarczyło ,żebym była pewna ,że już po mnie! Jakim cudem zamknęli to przejście!? I skąd teraz do cholery mamy brać potwory!? Pewnie ,że będą się pojawiać ale nie tak szybko! I na kogo wszystko spadnie? Oczywiście na mnie! Czemu? Bo miałam pilnować tej cholernej córeczki bogów! Tylko ona mogła się do tego przyczynić ,a ja ją zgubiłam! Już mnie do siebie wezwał ,kiedy tylko zobaczyłam Thiaga z tym wrednym uśmieszkiem byłam już tego pewna! Już wszyscy wiedzieli ,że jest po mnie a ten debil się tak cieszył jakby wygrał milion w totka! Nienawidzę go! Tylko co teraz? Pierwszy raz myślałam o ucieczce. Nie mogłam tu dłużej zostać ,wszyscy już wiedzieli ,że on nie da mi żyć ,popełniłam błąd… Szłam ciemnymi tunelami ,pierwszy raz wydawały mi się tak obce ,niebezpieczne. Miałam wygrać razem z innymi ,mieliśmy razem się uwolnić od klątwy ,od życia w ukryciu ,od strachu ,że ktoś zobaczy jak naprawdę wyglądamy ,miałam razem z innymi się zemścić za zniszczenie nam życia. A teraz co? Zabije mnie ten ,który miał mi pomóc ,a może każe innym to zrobić? Czy to miało jakikolwiek sens? Zabijać kogoś za popełnienie błędu? Tak ,zawaliłam wszystko ale przecież…przecież to nie powód żeby mnie zabijać. Przecież w praktyce to nie ja byłam odpowiedzialna za zaginięcie tych herosków ,to nie ja na nich nasłałam Lamię ,to był pomysł Thiaga. I co z tego wyszło? Zaginęli ,a on teraz prowadzi mnie na śmierć! Czy to wszystko było tak zaplanowane? Czy Elejs miała rację? Tak naprawdę nic nie znaczę? Ciężko mi było przyznać rację tej jędzy ale taka była prawda ,gdybym miała jakieś znaczenie nie zabijaliby mnie tak po prostu…

-No nieźle ,kto by pomyślał…nasza mała księżniczka…-zaśmiał się Thiago kręcąc głową z rozbawieniem-Nie mogłem się doczekać aż powinie ci się któraś noga ale nigdy nie spodziewałem się ,że to będzie tak efektowne potknięcie…

Nic nie odpowiedziałam ,gryzłam się w język żeby mu czegoś nie odpowiedzieć ,nie dam mu tej satysfakcji ,o to mu chodzi ,chce mnie wkurzyć ,chce żebym czuła się jeszcze gorzej. Nie tym razem. Może jeszcze mam szanse ,gdyby sam mnie nie zabijał tylko kazał to innym załatwić ,może wtedy uda mi się uciec… Wszystko zrobiło się ciemne pojawiła się przed nami para czerwonych oczu ,po raz pierwszy się ich bałam. Thiago skłonił się i odszedł.

-Zawiodłaś nas…-zasyczał ,nie brzmiał na wściekłego ,miałam wrażenie ,że wyczuwa mój strach i karmi się nim-Wiesz co cię teraz spotka…-zaczął.

-Nie!-wyrwało mi się-Panie ,proszę ,to nie była moja wina! Przysięgam ,robiłam wszystko co mogłam!-wykrzyczałam jednym tchem ,nie wiedziałam czemu to zrobiłam ,przecież to i tak mi już nie pomorze.

-A czuja? Miałaś ich pilnować i do czego doprowadziłaś? Mogłaś osiągnąć więcej ,widocznie myliłem się co do ciebie.-zasyczał.

Czułam się jakby ktoś wbił mi nóż w brzuch i teraz go przekręcał. Chciałam uciekać ale teraz nawet jakbym spróbowała on by mnie złapał zanim zdążyłabym zrobić kilka kroków.

-Nie jestem winna!-znowu mi się wyrwało.

Co ja do cholery robię!? Tylko się pogrążam… Nie usłyszałam odpowiedzi ,czerwone oczy zniknęły ,w korytarzu się rozjaśniło i zostałam otoczona przez inne hybrydy. Najbardziej zabolało mnie to ,że pośród nich był Lascorn. Dobra ,uważam go za przygłupa ,wkurza mnie ale do cholery to jest mój brat ,jesteśmy rodziną a on pomaga mnie zabić! Poczułam się jak zwierzę w klatce ,pierwsze ostrze świsnęło mi koło ucha ale w ostatniej chwili się uchyliłam przed ciosem. Muszę uciec ,jeżeli oni mają mnie zabić jeszcze mam szansę. Hybryda ,która mnie zaatakowała jako pierwsza stała za mną ,szybko udało mi się ją obezwładnić i odebrać broń. Rozpoznałam ją ,Amoretta jedna z tych ,które sama szkoliłam. Była gotowa mnie zabić ,wszyscy byli gotowi to zrobić. Do tej pory wierzyłam ,że robimy dobrze ,ale teraz zaczęło do mnie coś docierać. To ,co robiliśmy ,to nie było normalne ,czy chodziło tylko o wolność dla  nas? Czy zemsta na czarodziejach była odpowiednia? Może to ja stałam po złej stronie? Pogubiłam się w tym wszystkim ale wiedziałam ,że na pewno nie mogę się poddać. Nie zabiją mnie. Kolejni mnie zaatakowali. Większość z nich była nowa i szybko ich pokonałam ,padali jeden po drugim. Jeden z nich spróbował zaatakować mnie od tyłu ,zamachnęłam się próbując się obronić ,dopiero kilka sekund później dotarło do mnie co się stało. Był ode mnie niższy a ja tego nie zauważyłam ,źle wycelowałam i zamiast zablokować jego miecz trafiłam w jego szyję odcinając mu głowę. Teraz stałam w kompletnym szoku patrząc na jego ciało. Zabijałam już wcześniej ,ale nie ludzi ,nie kogoś ,z kim walczyłam po tej samej stronie.

-Nida…-usłyszałam szept.

Czemu nikt mnie nie atakował? Rozejrzałam się ,wszyscy poza Lascornem leżeli na podłodze ,prawie wszyscy nieprzytomni. Popatrzyłam na mojego brata czując jak się trzęsę.

-Co ty robisz?-zapytał zbliżając się do mnie.

Wyciągnęłam miecz przed siebie ale dłonie mi się trzęsły.

-Nic ci nie zrobię.-powiedział odrzucając swoją broń-Proszę…

Opuściłam miecz i pozwoliłam mu podejść.

-Nie mogę tu zostać ,zabijecie mnie.-powiedziałam.

-Gdzie pójdziesz?-popatrzył mi prosto w oczy.

Nigdy bym nie powiedziała ,że będziemy ze sobą tak rozmawiać ,jakbyśmy się o siebie martwili ,przecież zawsze skakaliśmy sobie do gardeł.

-Nie wiem…muszę się dowiedzieć o co tu chodzi…

-Pójdę z tobą możemy….-zaproponował.

-Nie możesz ,zostań tu ,udawaj ,że nie wiesz co się stało ,rób wszystko żeby przeżyć ,muszę sobie poradzić sama.-przerwałam mu.

-Wrócisz kiedyś?

-Może.-odpowiedziałam i wbiegłam w boczny tunel zaciskając palce na rękojeści miecza.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No to kto chce mnie zamordować? =D Tak ,tak ,znowu wszystkim mieszam w głowach ,wybaczcie ,musiałam. Jakoś nie mam dzisiaj już nic do powiedzenia ,do napisania ^^.