10.Takie tam (nie)zwyczajne święta

Dzisiaj notka bardziej „zwyczajna” ale w następnych już się poprawię ;).

Rano obudziłam się z wielkim uśmiechem na ustach co było prawie niemożliwe kiedy przebywałam w domu rodziców ,bo tego miejsca z pewnością nie nazwałabym swoim domem ,bywałam tu co najwyżej kilka tygodni w całym roku ,resztę czasu spędzałam w Hogwarcie albo u Potterów.

Zeszłam na niższe piętro i to co zobaczyłam prawie zwaliło mnie z nóg. Harry już wstał i przygotował śniadanie a jeszcze pamiętałam jak ostatnio zarzekał się ,że nie umie gotować.

-Hej ,co jest ,świąteczny cud? Bo jeszcze nigdy nie widziałam jak gotujesz.-zapytałam.

-Jak widać cuda są możliwe.-odpowiedział mi Styles.

-To już wiem.-stwierdziłam.

W cuda zaczęłam wierzyć po otrzymaniu listu z Hogwartu ,wcześniej w ogóle bym nie pomyślała ,że coś może mnie uratować od jakiejś snobistycznej prywatnej szkoły do której chcieli mnie wysłać rodzice.

-A mogę wiedzieć skąd?

-Ogólnie ,z życia. A w ogóle ty nigdzie nie jedziesz na święta?

-Jadę ,dzisiaj wieczorem.

-Skarzesz cały Londyn na znudzoną mnie.-zaśmiałam się.

-Już widzę jak ty się nudzisz.

-Niech ludzie szykują się na apokalipsę.

***

Po zjedzeniu śniadania okazało się ,że jest już południe ,Harry zaproponował wyjście do miasta bo oboje musieliśmy kupić komuś prezenty na święta ,oczywiście wyjście do jednego z największych centrów handlowych w mieście skończyło się tym ,że każde z nas miało po dziesięć toreb z zakupami.

Idąc między sklepami tak się zagadałam ,że na kogoś wpadłam.

-Przepraszam ,nie chciałam.-powiedziałam po zderzeniu.

-Nie ,to moja wina.

Dopiero po kilku długich sekundach zorientowałam się ,że to głos Jamesa. Spojrzałam na chłopaka na którego wpadłam ,to na pewno był młody Potter a ja stałam przed nim w czapce pandzie ,rozpiętej czarnej zimowej kurtce obok jednego z najbardziej znanych chłopaków w kraju.

-No cześć.-uśmiechnęłam się.

-Des ,nie poznałbym cię.-zaśmiał się James-Co tu robisz?

-Zakupy z Harrym.-odpowiedziałam wskazując na Stylesa-No tak ,Hazza ,to jest James ,wiesz ten ze szkoły ,James to jest Harry ,nazwiska sam możesz się domyślić.-przedstawiłam ich sobie.

-Domyślam się ale jakoś nie wierzę.

-To uwierz ,przecież mnie znasz i wiesz ,że to i tak nie jest najbardziej niemożliwa rzecz w moim życiu.

-No tak ,chyba już niczym mnie nie zaskoczysz.

-A mnie zaskoczysz ,jak kiedyś posprzątasz swój pokój.-wtrącił Harry.

-Ej ,może wierzę w cuda ale nie aż takie ,jeżeli kiedyś posprzątam wiedz ,że nadchodzi koniec świata.

-Tak ,to też wiem.-stwierdził Styles.

-No a tak w ogóle Des ,pojutrze jedziemy do dziadków ,jakbyś miała czas możesz jechać z nami.-zaproponował Potter.

-Jasne ,że chcę ,znowu pogrzebiemy Ala pod śnieżkami.-zgodziłam się.

-No to do zobaczenia ,muszę iść bo znowu mama będzie się czepiać.-powiedział Potter i po chwili znikną w tłumie.

-No więc…-zaczął Harry z uśmieszkiem.

-Nawet sobie nie myśl ,to tylko przyjaciel.-przerwałam mu.

-Jeszcze kiedyś zobaczymy.-stwierdził Styles.

-Myśl sobie co chcesz.

Po następnych kilku godzinach ,z których część spędziliśmy w kawiarni pijąc koktajle i jedząc ciastka ,Harry musiał iść żeby zdążyć dojechać do swojego rodzinnego miasta ,ja też postanowiłam wrócić do domu. Przy wyjściu z centrum wpadłam na niebieskookiego blondyna.

-Eee…przepraszam.-powiedział chłopak.

-Nic się nie stało.-odpowiedziałam.

Przyjrzałam się bliżej chłopakowi i prawie się przewróciłam kiedy go rozpoznałam. Już drugi raz dzisiaj wpadałam na kogoś ze szkoły.

-No a w ogóle to cześć.-przywitałam się.

-To my się znamy?-zdziwił się.

Ściągnęłam z głowy czapkę i pozwoliłam włosom opaść na ramiona.

-Destiny?-Luke zrobił wielkie oczy.

-No brawa ,właśnie wygrałeś milion.

-Co ty tu robisz? Nie wiedziałem ,że mieszkasz w Londynie.

-No mieszkam i zdziwiłbyś się gdzie dokładnie.

-Mogę powiedzieć to samo.

-Niczym mnie nie zaskoczysz.

Chłopak podał mi ulicę i numer mieszkania a ja roześmiałam się na cały głos.

-Wiesz ,że mieszkam piętro nad tobą?-zapytałam.

-Że co?!-Luke zdziwił się ale też uśmiechną szeroko-No to idziemy do domu?-zapytał.

-Właśnie chciałam wracać.-zgodziłam się.

***

Następny dzień minął mi dość miło ,dzięki temu przypadkowemu sąsiedztwu z Lukiem nie nudziłam się ani trochę.

Dwudziestego szóstego grudnia poszłam do Potterów.

-Destiny!-zawołała Lily kiedy mnie zobaczyła.

-No cześć młoda.-uśmiechnęłam się do rudowłosej.

-Nie zmarzłaś?-zapytała mnie Ginny.

-Nie ,większość czasu jechałam autobusem.-odpowiedziałam.

Po schodach zszedł James z Albusem ,obaj chłopacy kłócili się o coś tak jak zawsze.

Lily wymownie przewróciła oczami widząc swoich braci a po chwili uśmiechnęła się do mnie.

-Głupki.-mruknęła i pobiegła do salonu.

James oderwał się od kłótni z Alem.

-I tak ja mam rację.-stwierdził i podbiegł do mnie-Czyli jedziesz z nami.-uśmiechnął się i przytulił mnie po przyjacielsku.

-Nie przepuściłabym takiej okazji.-odpowiedziałam.

***

Do Nory ,domu dziadków Jamesa ,dotarliśmy za pomocą sieci Fiuu. Na miejscu przywitała nas Molly ,babcia młodszych Potterów. Musieliśmy jeszcze trochę poczekać na obiad więc z Jamesem i jego rodzeństwem ,Rose i Hugo ,no i Fredem ,Georgem ,Victoire i jej rodzeństwem wyszliśmy na dwór i urządziliśmy wielką wojnę na śnieżki. Ja ,James ,Fred i George byliśmy razem przeciwko reszcie ,no i może było nas mniej ale radziliśmy sobie o wiele lepiej. Dwaj rudzi kuzyni Jamesa zrobili wielką kulę ze śniegu.

-Hej ,pomożecie nam?-zapytali mnie i Jamesa.

Razem jakoś podnieśliśmy ten pocisk i rzuciliśmy nim w resztę rodziny Pottera.

Albus został całkowicie zakopany pod śniegiem a Lily przewróciła się sama śmiejąc się ze swojego brata który w tej chwili wyglądał jak bałwan ludzkich rozmiarów.

Pół godziny później zostaliśmy zawołani na obiad ale dorośli najpierw musieli nas osuszyć zaklęciami. Wszystko byłoby w porządku gdybym w oknie nie zauważyła dziewczyny o metalicznych skrzydłach która wylądowała niedaleko domu. Wtedy jeszcze nie podejrzewałam co stanie się za chwilę…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~   

Jestem okropna urywając w takim momencie ,no ale chcę cos zostawić na następny rozdział. Notka chyba nie jest tak dobra jak poprzednie no i może to słabe wytłumaczenie ale między pisaniem oglądałam pewien serial i tak się wczułam w sytuację ,że po prostu raz krzyczałam na niektórych bohaterów a na koniec i tak ryczałam o.O. Dobra ,jak będę miała jutro wystarczająco czasu ,bo weny mi nie brakuje ,to napisze koleją notkę. Pozdrawiam wszystkich czytających.